Дэмакратыя можа нарадзіцца нават у самай беднай краіне, але рэдка там выжыве. Гэтая галоўная выснова Пшэворскага ды Лімонджы (1997) датычыць і дыктатур. Чым больш развіта аўтарытарная дзяржава, тым лепш яна "абараняецца" ад ліберальных парадкаў. З 1950-га па 1990-ы гады, багатыя дыктатуры ператварыліся ў дэмакратыі ўсяго чатыры разы.

Багатымі для Пшэворскага і Лімонджы з'яўляюцца тыя краіны, чый ВУП на душу насельніцтва ў коштах 1985-га году перавышаў $ 6 тыс. З-за інфляцыі гэтая лічба цяпер складае $ 13 тыс. Верагоднасць пераходу да дэмакратыі ў такіх адносна заможных аўтакратыях не перавышае і 5%. Паводле дадзеных Сусветнага банка, цяперашні ВУП на аднаго беларуса – каля $ 17 тыс.

Даследаванне Пэі і Адэсніка (2000) ўражвае маштабам: яны прааналізавалі кожны з 93 эканамічных крызісаў, якія здарыліся ў Лацінскай Амерыцы ды Азіі з 1945-га па 1998-мы год. Аднак толькі ў 17-ці выпадках аўтарытарныя рэжымы не змаглі выстаяць і на змену ім прыходзіла дэмакратыя (альбо новая дыктатура).

Пэі і Адэснік адзначаюць, што маналітны рэжым, здольны трымаць сваіх супернікаў у практычна падпольным становішчы, можа вытрымаць самыя суровыя выпрабаванні. Так, панаванне Піначэта ў Чылі выстаяла ў 1982 годзе, калі ВУП краіны знізіўся на 10 %.

Глабалізацыя і адкрытыя межы зрабілі дыктатараў менш уразлівымі, сцвярджае Райт (2010). Прыклад таму – Зімбабвэ. Каля мільёна яго жыхароў у пошуках лепшай долі з'ехалі ў Паўднёвую Афрыку замест таго, каб пратэставаць супраць прэзідэнта-доўгажыхара Роберта Мугабэ. У лютым яму споўніўся 91 год.

Дыктатуры, якія свабодна выпускаюць мігрантаў, маюць верагоднасць стаць дэмакратыяй ніжэй за 5 %, нават пры самых цяжкіх крызісах (-10 % ВУП). Паводле даследавання Беларускага інстытута стратэгічных даследаванняў, толькі ў Расіі могуць пражываць каля 500 тыс. беларускіх гастарбайтараў. Многія з іх, аднак, могуць вярнуцца дадому праз расійскія праблемы.

Санкцыі не працуюць, проста рэзюмуе Пэйп (1997). Ён першым сістэматычна праверыў выпадкі прымянення эканамічных санкцый у сусветнай гісторыі. З 1914-га па 1990-ты год яны выкарыстоўваліся 115 раз, але толькі ў пяці выпадках аказваліся дзейснымі. І часам поспехі былі трывіяльнымі. Напрыклад, у 1979-ым Канада адмовілася пераносіць пасольства з Тэль-Авіва ў Іерусалім пад ціскам Лігі арабскіх дзяржаў.

Пэйп мяркуе, што і ў глабалізаваным свеце нацыянальнае пачуццё будзе мацнейшым за пачуццё голаду, асабліва тады, калі першае распаўсюджваецца праз сучасную прапаганду. Напрыклад, Ірак, праз санкцыі перажыў падзенне ВУП у 40 % у 1991-ым, але змог пазбавіцца ад Хусэйна толькі ў 2003-ым, пасля амерыканскага ўварвання.

Грауфогель і фон Соест (2013) даследуюць перыяд з 1990-га па 2010-ты год, калі санкцыі супраць дыктатур сталі паўсюднымі. За гэтыя 20 гадоў яны ўжываліся 120 разоў! Нямецкія навукоўцы падкрэсліваюць: моцныя аўтарытарныя рэжымы павялічваюць сваю легітымнасць у ізаляцыі. Для гэтага яны звяртаюцца да вялікай гісторыі ці апяваюць харызму лідара. Пры гэтым нацыяналізм аказваецца больш эфектыўным, калі санкцыі прымяняюцца супраць цэлай краіны (Іран або Куба), а не асобных чыноўнікаў (выпадак Расіі).

Грауфогель і фон Соест лічаць, што такія стратэгіі дазваляюць кубінскаму і іранскаму рэжымам існаваць ужо дзясяткі гадоў. Гэтыя краіны "ахоўваюць" ад Амерыкі свае рэвалюцыі – сацыялістычную і ісламскую адпаведна. Праўда, пацяпленне паміж Кубай і ЗША, а таксама нядаўняя адмова Ірана ад прэтэнзій на ядзерную зброю ставяць высновы даследчыкаў пад сумнеў.